"!بازیگری که عاقبت کارگردان می شود"

مقاله ای به قلم استاد عزیزم دکتر عبدالرحمن نجل رحیم که امروز سه شنبه ۱۸ آذر ۱۳۹۳ در روزنامه شرق به شماره ۲۸۹۳ به چاپ رسیده است

آسیب شناسان در کالبدشکافی از مغز «رابین ویلیامز» هنرپیشه و کمدین شهیر آمریکایی، متوجه میشوند که او به
بیماری مغزی خاصی مبتلا بوده است. در این بیماری ابتدا اختلالات خلقی و افسردگی و کندی در حرکت، سفتی عضلانی، اشکال در نشان دادن هیجانات در صورت، لرزش اندامها در هنگام بیحرکتی، یعنی علایمی شبیه به پارکینسون پیدا میشود که اگر «ویلیامز» به قصد خودکشی خود را دار نمیزد، این بیماری میتوانست او را به زوال عقل مبتلا کند. در این بیماری به علت نامعلومی، پروتئینی غیرطبیعی (اجسام لوی) در ابتدا در مناطق مهمی از مغز که تنظیمات خلق و هیجانات و عواطف و حرکت را بهعهده دارند، رسوب میکنند و سلولهای مغزی را از کار میاندازند. «ویلیامز» و پزشکان معالج او هیچکدام به وجود این بیماری وقوف نداشتند و به همین علت، پزشک «ویلیامز» برای کنترل اختلال حرکتی شبهپارکینسونی برای او داروی «الدوپا» تجویز میکند. «الدوپا» نهتنها علایم حرکتی او را علاج نمیکند، بلکه به توهمات حین افسردگی او دامن میزند که میتواند عاملی برای اقدام به خودکشی «ویلیامز» بوده باشد. در میان فیلمهایی که «ویلیامز» در آنها بازی کرده است، فیلم «بیدارشدگان» معروفتر از همه است. این فیلم اقتباسی سینمایی از کتاب معروف «الیور ساکس» نورولوژیست و نویسنده معروف است که داستان طبابت خود را در بیمارستانی در نیویورک در هنگام شیوع بیماری خواب یا آنسفالیت لتارژیک مینویسد. لازم به ذکر است که «ساکس» در کتاب، به نام دکتر «سایر» است و در فیلم «بیدارشدگان» هم نقش او را (دکتر «سایر») «رابین ویلیامز» بازی میکند. این کتاب و فیلم اقتباسشده از آن، قصه آدمهایی را میگوید که به علت ورم مغزی ناشی از بیماری ویروسی به خوابی طولانی میروند. جالب این است که بعضی از این بیماران، از خواب با علایمی پارکینسونی برمیخیزند. دکتر «سایر» (ویلیامز) به این بیماران داروی «الدوپا» میدهد که تازه کشف شده بود. این دارو میتواند جایگزین دوپامین شود که در مغز پارکینسونیها ساخته نمیشود. «الدوپا»یی را که «ویلیامز» در نقش دکتر «سایر» در فیلم به بیماران میدهد، نتایج خیرهکنندهای به همراه دارد. ولی جالب این است که در زندگی واقعی «الدوپا» برای «ویلیامز» (که تصور میشود به بیماری پارکینسون مبتلا شده است) معجزهای به همراه ندارد، بلکه ممکن است یکی از عوامل ایجاد توهم در حین افسردگی او بوده که خودکشی او را نیز تسهیل کرده باشد. در هر حال برای هنرپیشه و کمدین فعال و خلاقی چون او، ادامه زندگی با آیندهای که در انتظارش بوده، موهبت بزرگی نمیتوانست باشد. شاید «ویلیامز» هم دیر یا زود میبایست تسلیم این تراژدی گریزناپذیر در پشت کمدی زندگی باشد، که شد. اما مهم این است که او خواست در انتها خود هم بازیگر و هم کارگردان صحنه باشد

همچنین اگر تمایل داشتید می توانید در همين زمينه اینجا بیشتر بخوانید